یکی از حرف های جالب ایشان در این سفر به مسؤلان ایرانی این بود (نقل به مضمون): امام علی (ع) می فرمایند: کُن بما لاترجوا أرجی ممّا ترجوا. یعنی به آنچه اصلاً امید نداری از آنچه به آن امید داری امیدوارتر باش. هنگامی که بعد از به اسارت گرفتن دو سرباز اسرائیلی ارتش دشمن دست به آن حمله گسترده جنون آمیز زد نهایت امیدواری ما این بود که در پایان این تهاجم و نبرد موجودیت حزب الله حفظ شود و حداکثر ما بتوانیم سلاح مقاومت را دربرابر فشار برای خلع سلاح حفظ کنیم. امّا آنچه در صحنه عمل اتفاق افتاد بسیار بسیار بیش از آن چیزی بود که ما به آن امید داشتیم؛ شکست طرح شوم خاورمیانه جدید آمریکا، بیداری عمومی جهانی دربرابر جنایات رژیم صهیونیستی، اثبات برتری های رزمی حزب الله، شکست مفتضحانه ارتش تا بن دندان مسلّح اسرائیل، به سخره گرفته شدن تجهیزات فوق مدرن نظامی اسرائیل از جمله تانک مرکاوا، زوال اسطوره و افسانه شکست ناپذیری اسرائیل و ریختن هیمنه پوشالین این رژیم، دمیده شدن روح تازه ای در کالبد بی جان نهضت های ضد استکباری مظلومان جهان، اثبات برتری تفکر مقاومت دربرابر تئوری منحط سازش و تسلیم و ... تنها بخشی از دستاوردهای مهم و استراتژیک حزب الله در این نبرد بود که ما به هیچ یک از آن ها کمترین امید و دلبستگی نداشتیم؛ ولی با لطف الهی و نصرت او این اهداف محقق شد.

سیّد مثال جالبی هم از قرآن و ماجرای حضرت موسی (ع) می زد؛ زمانی که موسی دست زن وبچه اش را گرفته بود و در بیابان شبانه حرکت می کرد و راه را گم کرده بود، از دور آتشی روشن دید. به خانواده اش گفت همین جا صبر کنید تا من به سوی آتش بروم بلکه خبری یا قبسی از آنجا برایتان بیاورم. وقتی موسی به آتش رسید ندا آمد که ای موسی من پروردگار توام و تو به پیامبری مبعوث شده ای! آنچه موسی به آن امید داشت بعثت نبود؛ بلکه نهایتاً پیدا کردن راه و آوردن آتش بود. اما دست تقدیر سرانجام داستان را جور دیگری رقم زده بود...

قصه حزب الله و نبرد 33 روزه هم همین طور بود.